تأثیر هشت هفته تمرین پیلاتس و یوگا بر شاخص‌های تبادل گازهای تنفسی زنان جوان در لحظه آستانه بی هوازی

زمینه و هدف: امروزه ورزش پیلاتس و یوگا از محبوبیت خاصی بین اقشار مختلف جامعه برخوردار است. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر هشت هفته تمرین پیلاتس و یوگا بر شاخص‌های تبادل گازهای تنفسی زنان جوان در لحظه آستانه بی هوازی بود. روش‌ها: در این مطالعه نیمه تجربی 36 زن داوطلبانه در سه گروه 12 نفره کنترل، پیلاتس و یوگا تقسیم شدند. حداکثر اکسیژن مصرفی، آستانه بی هوازی و ویژگی های آنتروپومتریکی آزمودنی ها قبل و بعد از هشت هفته اندازه‌گیری شد. پس از جلسه آزمون بیشینه، آزمودنی­های گروه های پیلاتس و یوگا به مدت 8 هفته و هفته ای سه جلسه تمرین ورزشی مربوطه را انجام دادند. طول هر جلسه 75 دقیقه بود که شدت فعالیت به تدریج تا هفته هشتم به 70 الی 85 درصد حداکثر ضربان قلب رسید. گروه کنترل طی دوره تمرین فعالیت ورزشی نداشتند. شاخص‌های تنفسی مورد نظر با استفاده از دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی و آزمون بروس روی تردمیل قبل و بعد از هشت هفته اندازه گیری شد. از آزمون آنوای یک راهه مستقل و تی-وابسته برای تحلیل آماری داده ها استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که با وجود تغییر شاخص‌های تنفسی فقط تغییرات اکسیژن مصرفی در لحظه رسیدن به آستانه بی هوازی بین سه گروه و نیز تغییرات قبل و بعد از هشت هفته RER در گروه یوگا معنی دار بود (05/0P<)، در حالی که تغییرات VT، VE، EQO2، EQCO2، PETO2، PETCO2 و VE/VCO2  نه در سطح بین گروهی و نه درون گروهی معنی دار نبود (05/0P>). نتیجه‌گیری: نتایج تحقیق نشان داد که 8 هفته فعالیت یوگا و پیلاتس باعث ایجاد تغییرات مثبت ولی غیرمعنی‌داری در برخی شاخص‌های سیستم قلبی تنفسی در زنان می‌شود به طوری که میزان اکسیژن مصرفی، حجم جاری و تهویه دقیقه ای در لحظه رسیدن به آستانه بی‌هوازی افزایش می یابند و میزان این تأثیر در یوگا نسبت به پیلاتس بیشتر است؛ در حالی که شاخص‌های مربوط به کارآیی سیستم تنفسی برای تامین نیازهای زمان فعالیت بعد از تمرینات منظم پیلاتس بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرند.